Ja hoor, het was weer zondag. En dat betekende bij mij vanaf mijn twaalfde jaar ‘hoofdpijndag’. Waar iedereen op zondag leuke dingen deed lag ik ziek op bed.
Een scan wees uit dat het spanningshoofdpijn was en begon ik met trajecten afgewisseld bij een fysiotherapeut en een psycholoog. Praten bleef erover praten, zonder te voelen. De fysio maakte het los maar de volgende dag zat het weer vast.
Niets hielp en ik werd er moedeloos van. Het ging steeds meer mijn leven domineren. Ik bleef op volle toeren leven, een fantastische studententijd en uitdagende banen in de sierteeltsector. En toch was er altijd de angst dat ik weer een hoofdpijnaanval zou kunnen krijgen. Hoe vaak ik niet moest zeggen: sorry, het gaat toch niet. En wat waren die hoofdpijndagen pijnlijk als ik met alle gordijnen dicht op bed lag en met mezelf geen raad wist. Waar ik niemand toeliet.

Op aanraden van een collega volgde ik op mijn 28ste de cursus ‘emotioneel lichaamswerk’. Wat een verademing, wat een levendigheid. Voor het eerst ging ik pas echt mijn lijf en mijn emoties voelen. Ik zoog het op, ik genoot.
Ik begreep steeds meer dat ik mezelf letterlijk ziek maakte door mijn eigen zelfkritiek. Ik deed het zelf. Ik luisterde naar èn vooral geloofde de zinnen in mijn hoofd; ‘jeetje, ik kan het nog steeds niet’, ‘wat doe ik dit toch stom’ wat zelfs werd ‘wat ben ik toch stom’. Hierdoor bleef ik mezelf vergelijken, aan mezelf twijfelen, was er een enorme zelfkritiek wat een constante druk opleverde in mijn lichaam. Ik besefte dat de hoofdpijndag een rustdag was voor mijn geratel in mijn hoofd op alle andere dagen. Op alle andere dagen waar ik de wereld moest redden, het brave meisje was dat al eerder aanvoelde wat een ander nodig had als dat de persoon zelf dat aanvoelde. En als het niet lukte in mijn dagelijkse leven dan had ik ook nog mijn fantastische dagdromen.

Wat je over mij moet weten is:

Ik luister vooral naar het verhaal van het lichaam, daar is het echte verhaal. Waar ik sterk in ben is dat ik me kan verwonderen. En in mijn verwondering blijf ik niet eindeloos vragen stellen, ik benoem wat ik zie en wat mij opvalt. Want ik ben nu eenmaal een boerendochter, ‘er moet wel iets gebeuren’. En ik hou ervan om enorm te lachen als we het over hele zware dingen hebben. Zonder het te bagatelliseren. Waardoor het in de zwaarte toch weer lichter aanvoelt.

Als je me zou kennen, zou je weten dat

• Ik intens geniet als ik samen met mijn man en 2 dochters van 19 en 16 jaar tijdens het avond eten elkaar plaag, uitdaag en gesprekken voer die niet alleen gaan over ‘wat heb je gedaan vandaag?’
• Ik als kind overal op de boerderij en in het bos hutten bouwde. Vele levens heb ik geleefd. Ik bezit nog steeds over een rijke fantasie.
• Ik alle continenten van deze aardbol heb bezocht, behalve Noord-Amerika. Toen ik de tijd had om te reizen en maanden weg kon gaan, reisde ik het liefste op mijn intuïtie. Het bracht me soms op gevaarlijke plekken. Maar nog vaker bracht het me naar de meest bijzondere ontmoetingen met wellicht toch wel de topper: De Dalai Lama. Ik hou meer van cultuur dan van natuur omdat ik me graag verwonder over mensen, de gebruiken en hoe ze samen leven.
• Ik geregeld de vraag krijg waar ik vandaan kom. Want ze horen een accent bij mij. Engeland, Zuid-Afrika, Frankrijk? Nee hoor, gewoon opgegroeid met een groot Veluws dialect.
• Ik mezelf elk jaar uitdaag. Bijvoorbeeld een duik in een ijsbad. Over vuur lopen, 10 dagen mediteren (en dus 10 dagen niet praten, niets lezen -zelfs de etiketten van de verpakkingen waren eraf gehaald- geen muziek-niets), warm water rebirthing, etc.
• Ik vier zussen heb en we alle vijf een drang hebben om te laten zien hoe goed de agrarische sector bezig is.